Δεν είναι δυστύχημα. Είναι έγκλημα.

Πόσες φορές χρειάζεται να ειπωθεί αυτό, για να ακουστεί;

Πόσες ακόμα ζωές πρέπει να χαθούν, για να καταλάβουμε το αυτονόητο;

Πόσες φορές θα θρηνήσουμε νεκρούς, γιατί κάποιοι «ήξεραν», αλλά δεν έκαναν τίποτα;

Η τραγωδία στα Τέμπη, με 57 νεκρούς που επέστρεφαν στα σπίτια τους και δεν έφτασαν ποτέ, δεν ήταν αποτέλεσμα της κακιάς στιγμής. Ήταν το αποτέλεσμα μιας βαθιάς, οργανωμένης αποδόμησης του κοινωνικού κράτους. Όπως εύστοχα σημειώνει ο συγγραφέας και καθηγητής Γιάννης Μυλόπουλος στο νέο του βιβλίο «Έγκλημα στα Τέμπη» (εκδόσεις Παπαζήση), οι ευθύνες δεν είναι αόριστες – έχουν ονόματα και διευθύνσεις.

Οι αρχές είχαν ειδοποιηθεί εγκαίρως. Γνώριζαν τα κενά στις υποδομές, τις ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας, τη συρρίκνωση του προσωπικού. Κι όμως, δεν έκαναν τίποτα.

Γιατί;

Γιατί το δημόσιο αγαθό της ασφάλειας θυσιάστηκε στον βωμό των κερδών των λίγων. Γιατί η χώρα ακολουθεί εδώ και χρόνια μια πολιτική που διαλύει κάθε δημόσια υπηρεσία: από την ασφάλεια των μεταφορών μέχρι την υγεία, την παιδεία, την ενέργεια, την κοινωνική προστασία, την εργασία.

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι μια απομονωμένη τραγωδία. Είναι η κορυφή του παγόβουνου. Και αν δεν αλλάξουμε πορεία, αν δεν σταματήσουμε την απαξίωση του δημόσιου τομέα, το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.

Γιατί, όπως επισημαίνει ο Γιάννης Μυλόπουλος, μια ανάπτυξη που υπηρετεί τα κέρδη των λίγων και όχι την κοινωνική ευημερία των πολλών, δεν μπορεί να είναι βιώσιμη.

Το βιβλίο «Έγκλημα στα Τέμπη» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση και αποτελεί μια τεκμηριωμένη καταγραφή της τραγωδίας και των αιτίων της. Μια σπουδαία συμβολή στη συλλογική μνήμη και στην αναγκαία συζήτηση για το μέλλον των δημόσιων αγαθών στη χώρα μας.

Βαγγέλης Χριστοφορίδης

Δημοσιο-γράφω