– Γεννήθηκα το 1895 στο Άλβερστον
της γηραιάς Αλβιόνος. Είμαι 40 ετών.
Μητέρα; Ηθοποιός.
Πατέρας; Συγγραφεύς και ηθοποιός.
Τι θέλατε να βγει ο γιος τους;
Στα νιάτα μου ήμουν τρομερό παιδί.
Ακολουθούσα διαρκώς θιάσους
με τον πατέρα και τη μητέρα μου,
και ζούσα σε… μπαούλα μέσα, σε
σταθμούς σιδηροδρόμου και βαγόνια,
σε καράβια, σε θέατρα,
και λίγο σε ξενοδοχεία.
Επτά χρονών με έβγαλαν στη σκηνή.
Έπαιξα το ρόλο ενός μικρού παιδιού
στα ”Φώτα του Λονδίνου”.
Δεκαπέντε ετών
έπαιζα σε μουσικές κωμωδίες.
Ήμουν τραγουδιστής και χορευτής.
Αργότερα έμπλεξα σε έναν
περιοδεύοντα μυστηριώδη θίασο που
μέλος του ήταν και ο Τσάρλι Τσάπλιν.
Μαζί τραβήξαμε δόξες και πείνες.
Χειροκροτήματα και πρόγκες.
Το 1910 ο μυστηριώδης θίασος,
κατέπλευσε στην Αμερική.
Μαζί ο Τσάπλιν και ο υποφαινόμενος.
Οργώσαμε ολόκληρη την Αμερική.
Γυρίσαμε την κάθε Πολιτεία,
από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό.
Το 1917, μια πρόταση
από το στούντιο Γιουνιβέρσαλ με
τράβηξε να βγω στον Κινηματογράφο.
Το 1927 αρχίζει η συνεργασία μου
με τον Όλιβερ Χάρντι.
Τότε γυρίστηκε η πρώτη μας ταινία.
Επιτυχία αφάνταστη.
Θρίαμβος από τους λίγους.
Αυτό μας ένωσε με άρρηκτα δεσμά.
Στις ταινίες μας, γράφω σενάρια,
διευθύνω το γύρισμα και παίζω.
Έχω τη συνολική ευθύνη.
Εις τον Λόρελ επεβλήθη ο τύπος
του ”Λιγνού”.
Αυτός ο χάχας,
αυτός ο ανόητος κι έξυπνος μαζί,
ο γκαφατζής, ο αισθηματικός μα και
παραπονιάρης, μπήκε στο πετσί μου.
Μόλις σταθώ μπροστά στη μηχανή
για να ”γυρίσω”, γίνομαι ο ”Λιγνός”.
Χωρίς καμία προσπάθεια.
Χωρίς κανέναν κόπο.
Ο Σταν Λόρελ σκορπάει
μια ατμόσφαιρα περίφημη.
Αισθάνεσαι σαν να είναι
φίλος σου από καιρό.
Τον ρωτάω αν είναι παντρεμένος.
Σηκώνει το ποτήρι του και απαντά:
– Γιές! Γιά! Ουί! Σι! Ναί!…
Είμαι πανευτυχής γιατί
μου αρέσει η οικογενειακή ζωή,
και γιατί βρήκα επιτέλους ένα σπίτι!
Έπειτα έχω ποικιλία διασκεδάσεων.
Διαβάζω βιβλία.
Παίζω τένις και κολυμπώ
όσο μπορώ. Είμαι ψαράς.
Με τρελαίνει η κηπουρική.
Κοιτάξτε όλα αυτά…
Και δείχνει
το θαυμάσιο περιβάλλον του.
– Είναι δουλειές δικές μου.
Σκαλίζω, φυτεύω, ποτίζω.
– Μα εσείς είστε θησαυρός!
Πού να τα ξέρουν οι θαυμαστές σας!
– Να τους τα πείτε εσείς.
Και να τους πείτε ότι ξέρω ελληνικά.
Ακούστε…
Και με σπασμένη προφορά,
μου λέει:
– Δαρείου και Παρυσάτιδος
γίγνονται παίδες δύο!
– Μα πού τα μάθατε αυτά;
– Σχολείον!… προσθέτει και σπάει
σε ένα γέλιο πλατύ, γεμάτο ζωή.
– Στις ταινίες δε γελάτε έτσι….
– Στις ταινίες γελάω ψεύτικα.
Είμαι ο Λιγνός εκεί. Μα στη ζωή μου
γελάω φυσικά. Χαίρομαι το γέλιο μου.
Βραδιάζει… Καθίσαμε πολύ.
Με οδηγεί προς την πόρτα.
Του σφίγγω με συμπάθεια το χέρι.
Με χαιρετά με αγάπη
και μου υπόσχεται να μην ξεχάσει
την ευχάριστη συνάντησή μας.
Τώρα που τη γράφω,
αισθάνομαι πως δύσκολα
θα λησμονήσω στη ζωή μου
αυτόν τον τόσο ευγενικό άνθρωπο.
Αυτόν τον φίνο καλλιτέχνη
που αν άλλοτε τον θαύμαζα μονάχα,
τώρα τον αγαπώ με όλη μου την καρδιά.
Αλέκος Λιδωρίκης,
Χόλιγουντ, 1935
Σαν σήμερα, το 1895,
γεννήθηκε ο Σταν Λόρελ.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ
logomnimon. wordpress. com
