Όταν η κοινωνία αποδέχεται την ανομία, η ανομία γίνεται κανόνας.
Διάβασα με μεγάλη έκπληξη την έρευνα του ΕΜΠ με θέμα τη νοθεία στα καύσιμα. Η έκπληξη μου δεν είχε να κάνει με το ποσοστό των βενζινάδικων που βρέθηκε να κάνουν νοθεία (το οποίο έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια στο 27%). Ούτε με τα εκατομμύρια ευρώ που χάνονται κάθε χρόνο από την τσέπη των καταναλωτών (εγώ π.χ. με πρόχειρους υπολογισμούς βάσει των στατιστικών της έρευνας του ΕΜΠ ενδέχεται να χάνω περίπου 120-150€ το χρόνο, πληρώνοντας αέρα αντί για βενζίνη). Αυτά δυστυχώς τα ξέρουμε όλοι (αν και η επιστημονική τεκμηρίωση σίγουρα μας βοηθάει να μην αισθανόμαστε καχύποπτοι ή υπερβολικοί). Αυτά τα βλέπουν και στα συνεργεία που συνέχεια παρατηρούν βλάβες στις αντλίες βενζίνης. Αυτά τα βλέπουμε και όσοι ταξιδεύουμε μακρινές αποστάσεις (πριν λίγο καιρό, ρεζερβουάρ που χωράει βενζίνη για 650-700κμ σε αυτοκινητόδρομο, μου άδειασε πριν φτάσω από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα!).
Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ο ελάχιστος αριθμός των επισήμων ελέγχων και κυρίως η ατιμωρησία ακόμα και όσων πιάστηκαν σε σχετικούς ελέγχους να έχουν εξαιρετικά νοθευμένα καύσιμα…
Σαν να λειτουργεί το σύστημα με έναν τρόπο που κλείνει το μάτι στην νοθεία…
Σαν να υπάρχει ένα τεράστιο οικονομικό κέρδος που προκύπτει σε βάρος των πολιτών (λες και δεν φτάνει που πληρώνουν ούτως ή άλλως μια από τις ακριβότερες τιμές βενζίνης στην Ευρώπη) και το οποίο αυτο-χρηματοδοτεί (
την διαιώνιση του…
D.L.
